Kruisverwijzing
taalkunde
| lemma | meaning |
|---|---|
| antonimu-アントニム | (taalkunde) antoniem |
| bāzu・ai・byū-バーズ・アイ・ビュー | algemeen overzicht (in taalkunde) |
| bōkaru-ボーカル | klinker; vocaal (taalkunde) |
| bunshi-分詞 | (taalkunde) deelwoord |
| chokusetsuhō-直接法 | directe methode [rede] (taalkunde) |
| chōon-長音 | (taalkunde) lange klank; lange klinker |
| daiichininshō-第一人称 | (taalkunde) eerste persoon |
| dainininshō-第二人称 | (taalkunde) de tweede persoon |
| daisanninshō-第三人称 | (taalkunde) derde persoon |
| fonēmu-フォネーム | foneem (taalkunde) |
| fukubun-複文 | (taalkunde) een samengestelde zin |
| futsūmeishi-普通名詞 | (taalkunde) soortnaam |
| gengogaku-言語学 | taalkunde; linguïstiek; taalwetenschap |
| gogaku-語学 | linguïstiek; taalkunde |
| gohō-語法 | (taalkunde) formulering; uitdrukking |
| hanboin-半母音 | (taalkunde) semivocaal; halfklinker |
| haretsuon-破裂音 | (taalkunde) (ex)plosief; plofklank |
| haseigo-派生語 | (taalkunde) derivaat; afgeleid woord |
| henkakukatsuyō-変格活用 | (taalkunde) onregelmatige vervoeging |
| ichininshō-一人称 | (taalkunde) de eerste persoon; (in literatuur) de ik-persoon; ik-vorm |
| ionbin-イ音便 | (taalkunde) eufonische verandering (waarbij de medeklinkers k, g, sh, of r voor de -i wegvallen, b.v. 聞きて wordt 聞いて) |
| izenkei-已然形 | (taalkunde) izenkei (conditionele vorm) |
| jūgen-重言 | (taalkunde) tautologie; herhaling binnen een uitdrukking |
| kanōdōshi-可能動詞 | (taalkunde) werkwoord dat de potentialis uitdrukt (zoals kunnen) |
| kanryō-完了 | (taalkunde) de voltooide tijd |
| kazu-数 | hoeveelheid; aantal; getal (taalkunde) |
| keiji-繋辞 | (taalkunde) koppelwerkwoord; copula |
| ketsugoka-結合価 | (taalkunde) valentie |
| kiketsu-帰結 | (taalkunde) apodosis (hoofdzin die volgt op een bijzin) |
| kōgaisuion-口蓋垂音 | (taalkunde) uvulaar; uvulaire medeklinker |
| meireikei-命令形 | (taalkunde) meireikei, imperatieve vorm; gebiedende wijs |
| mizenkei-未然形 | (taalkunde) mizenkei (irrealis vorm; gebruikt als aansluitvorm voor optatief, negatief, passief, causatief) |
| naiyōgo-内容語 | (taalkunde) woorden, zoals zelfstandige naamwoorden, werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden, die de semantische betekenis in een zin aanduiden |
| nininshō-二人称 | (taalkunde) de tweede persoon |
| ninshō-人称 | (taalkunde) persoon |
| nōki-能記 | (taalkunde) de betekenaar; het betekenende; het concept (signifier) |
| onso-音素 | (taalkunde) foneem |
| purominensu-プロミネンス | (taalkunde) nadruk; klemtoon |
| rajikaru-ラジカル | stam (taalkunde) |
| renjō-連声 | (taalkunde) sandhi (klankbeïnvloeding door naburige klanken binnen een woord of tussen twee woorden) |
| rentaikei-連体形 | (taalkunde) rentaikei (attributieve vorm; woordenboekvorm) |
| rentaishūshokugo-連体修飾語 | (taalkunde) een bepaling [bepalend woord] bij een niet-infecterend [onvervoegbaar] woord |
| ren'on-連音 | (taalkunde) binding |
| ren'on-連音 | (taalkunde) sandhi (gelijkwording van eind- en beginklank van opeenvolgende delen) |
| ren'yōkei-連用形 | (taalkunde) renyōkei (verbindingsvorm van werkwoorden) |
| ren'yōshūshokugo-連用修飾語 | (taalkunde) een bepaling [bepalend woord] bij een inflecterend [vervoegbaar] woord |
| sanninshō-三人称 | (taalkunde) de derde persoon |
| sentensu-センテンス | (taalkunde) zin |
| setsuji-接辞 | (taalkunde) toevoegsel (affix) |
| shijidaimeishi-指示代名詞 | (taalkunde) aanwijzend voornaamwoord |
| shijigo-指示語 | (taalkunde) demonstratief; aanwijzend [deiktisch) (voornaam)woord |
| shijishi-指示詞 | (taalkunde) demonstratief; aanwijzend (deiktisch] (voornaam)woord |
| shinifian-シニフィアン | (taalkunde) de betekenaar; het betekenende; het concept (signifier) |
| shinifie-シニフィエ | (taalkunde) vorm; teken; geluid (signified) |
| shion-歯音 | (taalkunde) dentaal (tandklank) |
| shoki-所記 | (taalkunde) vorm; teken; geluid (signified) |
| shūshikei-終止形 | (taalkunde) shūshikei (in klassiek Japans, eindvorm; woordenboekvorm) |
| shūshokugo-修飾語 | (taalkunde) bepaling; bepalend woord |
| sō-相 | (taalkunde) aspect |
| tai-態 | (taalkunde) vorm; aspect |
| tanbun-単文 | (taalkunde) een enkelvoudige zin |
| tan'on-短音 | (taalkunde) korte klank; korte klinker |
| umurauto-ウムラウト | (taalkunde) umlaut (teken voor klankwijziging van klinkers) |
| uonbin-ウ音便 | (taalkunde) klankverandering waarbij klanken als ku, gu, hi, bi, en mi worden uitgesproken als u |
| yakuon-約音 | (taalkunde) samentrekking (van lettergrepen) |
| yōgen-用言 | (taalkunde) een verbuigbaar woord; woord dat men kan vervoegen |